فیلم شروع شد ، همه یک سقف را می دیدند. دوربین روی آن ثابت مانده بود. بعضی ها حوصله شان سر رفت.
برخی اعتراض کردند و برخی هم بلند شدند و رفتند. بعد از چند دقیقه نوشته ای روی پرده ظاهر شد:
این تنها چند دقیقه از زندگی یک معلول قطع نخاع بود ...!
از سرما به شوفاژ پناه برده است. کمرش سوخته و متوجه نشده است. یا فهمیده ولی زبان گفتن نداشته است.
وقتی چند معلولیت در یک فرد باشد و بهره ی هوشی کمتر از 35، دیگر چه توقعی می توان داشت؟
راستی می دانستی بیشتر احترامی که پیش مردم داریم بخاطر بهره هوشی ماست؟
در ازدواج به فکر کودک آینده ی خود باشیم...!
ناخن هایش بلند شده اند.
دستش را مشت کرده و فشار می دهد. پرستار متوجه می شود که ناخن های او کمی بلند شده و باید آنها را بگیرد.
یک پد کف دستش می گذارد و می بندد ، مبادا ناخن ها در گوشت فرو بروند و عفونت کنند...!
بچه را روی موتور گذاشت، رفت که در را ببندد و بیاید.
بچه از موتور به زمین افتاد.
او را آرام کردند، اما نمی دانستند که چند سال بعد یک خراش کوچک به زخمی عمیق تبدیل خواهد شد
و یک ضربه ی کوچک به معلولیتی ماندگار...
سپاسگزاری را از کودکی آموختم که می گفت:
خدایا شکرت که مرا طوری آفریدی که
هرکس مرا می بیند، تو را شکر می کند.
